Naizgled nasumičan komentar sa portala koji vrši jedan drugačiji presjek naslova ovog bloga...

Komentari na društvenim mrežama i portalima, i pored botovanja koje je na ovim prostorima poprilično groteskno, ipak su koliko-toliko presjek narodne misli... Onog dijela naroda koji koliko-toliko zna da piše [manjina, prim. aut.].

Jako mi se svidio jedan komentar koji je maltene nasumičan u odnosu na temu/članak pod kojim se našao, tako da ću ga u ovom članku pokušati sačuvati od zaborava...

Izvor je: Vedrana Rudan o zategnutom odnosu sa sinom: "Balavac u pedesetoj koji jedva čeka da mu majka crkne", portal B92, 10.08.2021.

E, sad, tema je takva kakva jeste i tangencijalno dotiče fenomen naših dana beskonačnog života mladih sa roditeljima, sve dok se ti roditelji ne riješe tih mladih prirodnom ili nasilnom smrću... mladih [seniori zdravije žive, jbg brt, prim. aut.]. Zanimljiv tekst, za autoricu ne pretjerano kontroverzan, nejasnih granica između fikcije i stvarnosti što je dodatna doza baruta za diskusiju, brzo je to eskaliralo opštim opštenjem sa milom majčicom i jednih i drugih i ovih i onih... koji god da su to. Tu se negdje desio ovaj komentar:

Najjaci su ovi post komunisti, dobili stan, kucu, posao, vikendicu, bonove i penziju. Rasprodali posle sta su mogli i bez ikakvog problema kazu nekom mladom coveku PA ZARADI SEBI ZA KUCU I STAN 😃

nisu dana radili nijedan posao kako se zaista radi - ako si dobar napredujes ako si los dobijes nogu, radili su sto i danas, sednu u neku kancelariju i citaju novine i izadju da piju kafu. dobiju stan pa zive tako posle ga rentaju ako odrade neku kombinaciju da i zena dobije drugi stan od preduzeca pa posle prica eee moj unuk radi al nema stan sto nisi zaradio kao jaaaaa
(afafa, 10. avgust 2021 17:40)

[Komentar kopiran bez ikakve korekcije, prim. aut.]

Čitam ovaj komentar po ko zna koji put, nepun mjesec dana nakon objave, kopirao sam ga kome sam stigao, razmišljam da li uopšte treba neko pojašnjenje... a realno ne treba. Ipak: u jednom krajnje opuštenom maniru je objašnjeno nekoliko nivoa problema života ovdje kojih se još dugo nećemo riješiti a koji su bili vidljivi i prije više od 50 godina - počesto se sjetim replike iz Kad budem mrtav i beo: "Pusti ga, partijac!" što otprilike znači da nije čovjek...

E, sad, glupo bi bilo reći da je sve isto danas jer nije: nekad je više djece bilo oko majke a danas oko maćehe... sam princip je isti. I ono što je poražavajuće u tom principu je što je toliko izražen genski kod autodestrukcije, gdje latinska izreka Homo homini lupus est ("Čovjek je čovjeku vuk") postaje sve teža kako nas biva sve manje, u ovom i onom pogledu...

Ipak, ne treba gubiti nadu da će jednog dana umrijeti kombinacije... iako neće.